Whitianga en Whakatane

Woensdag 30 november 2011
Afgelopen nacht hebben ze een deken over het eiland getrokken, in ieder geval Whitianga waar we nu verblijven. Het is bewolkt, een miezerig regentje en is maar 14 graden.
We besluiten de auto te nemen en richting Coromandel stad te gaan rijden. Een mooie route slingerend door de bergen. Het blijkt een goed idee, daar is het droog en de zon komt tevoorschijn.
Daar aangekomen eerst het plaatsje verkennen. Het plaatsje heeft een goudzoekers geschiedenis. Onderweg zagen we een bord “Driving Creek”, met railway.
Na een kop koffie op zoek naar Driving Creek. We komen eerst een bord tegen “The Coromandel Goldfield & Stamper Battery”. Dit blijkt het grootste waterrad van New Zealand te zijn. Voor een rondleiding moeten we nog 1½ uur wachten. We lopen door naar achteren voor een bos wandeling (dalen & klimmen) in plaats van de rondleiding.
Verder door naar Driving Creek. Hier is een spoorlijntje van 2½ km in de bergen, een treinreis van een uur. Het is in 1870 aangelegd door pottenbakker Barry Brickell om klei uit de bergen te halen voor een pottenbakkerij. Aanvankelijk een stoom trein, maar nu een dieseltrein. Het is een leuk avontuur om met het treintje omhoog de bergen in te gaan. Om de hoogte te overwinnen rijdt hij in deelstukjes heen en weer om naar boven te komen. Schitterend idee.
Op de kaart staat dat er nog een Castle Rock in het gebergte is. Na even wat zoeken hebben we de weg er naar toe gevonden, maar deze blijkt afgesloten te zijn.
Inmiddels is het weer tijd om terug te gaan voor de boodschappen en het diner (zelf klaargemaakt).

Donderdag 1 december 2011
Vroeg weg met licht miezerend weer. Het is nu 17 graden, warmer dan gisteren. Het doel is vandaag het plaatsje “Waihi”, waar de goude en zilvermijnen zijn. Niet dat we verwachten daar iets van te zullen krijgen, maar meer om ze te bezichtigen. In Waihi zelf graaft men een berg af tot ver in de diepte. In het midden is een enorm diep open gat gegraven van ca 295 meter. De Rocks worden naar boven gehaald, gemalen en gezeefd. Op de een of andere manier kan men er goud uit halen. Tevens worden er allerlei mineralen uit de rocks gehaald.
Verder door naar de Goldfields Railway. Het is inmiddels droog en 22 graden. Een wandelpad langs lang geleden gebruikte en nu verlaten rails. Een leuke wandeling door de bossen in de bergen die ook door een tunnel van ruim een kilometer loopt. Het wandelpad heet officieel “Karangahake George Historic Walkaway”.
Terug naar de kust, waar we onderweg nog een bordje zien met “Falls”. Dus stoppen, terug en de zijweg in. Een stukje de zijweg ingereden, maar niets te vinden. Jammer dan weer terug. Er staat wel een bord naar een restaurant. Stoppen en Annie gaat even kijken. Nadat ze uitgestapt is, ziet ze naast de weg in het bos de waterval. Als je in de auto zit is het niet te zien. Het blijkt een mooie 3 falls te zijn. Even ernaar toe wandelen, foto, video, en weer verder, het is nog zo’n 150 kilometer.
Het terrein is hiier vergeleken met het berggebied in Coromandal vrij vlak. Af en toe een heuveltje, met veel weilanden en koeien. Nog even een stop in Katikati, leuk klein plaatsje, waar we nog wat van onze gading in een soort kringloopwinkeltje vonden.
Sinterklaas kennen ze hier niet, wel de kerstman. Alle winkels zijn versierd voor Kerstmis.
De dagen gaan erg snel om, dus door naar Whakatane, naar een leuk verblijf in “White Islands Rendevouz Hotel”. Het is eigenlijk geen hotel maar meer een appartement.