De overtocht en deel zuid eiland

Donderdag 8 december 2011
Vroeg op, we moeten om 07:25 uur bij de haven zijn voor de Ferry van de Interislander. Het is nog even zoeken waar we precies moeten zijn. Volgens de gastheer van “Lambton Heights” waar we overnacht hebben is het een kleine 10 minuten rijden. Nadat we het gevonden hebben gaan we met de auto de boot in!
Het is ca 3½ uur varen naar Picton. De auto staat op dek 5, het uitzicht is op het bovendek 10. Er staat daar wel een fris windje, waardoor je na enige tijd weer naar binnen gaat, naar het zitgedeelte op dek 7.
Een hele mooie overtocht naar het Zuid eiland, langs allerlei baaien. De deinig op de boot valt reuze mee. Alleen het stukje midden op het water even.
Aangekomen in Picton hebben we nog ruim een half uur om ons te melden voor de water taxi van de Cougar line. Deze blijkt vanaf een ander deel van de haven te gaan. De parkeerplaats waar we de auto voor 2 dagen achter kunnen laten is gelukkig vlakbij. We hoeven niet zover met de koffers te sjouwen.
De tocht met de water taxi is een klein kwartiertje. Er wordt aangelegd in “Torea Bay” een steiger waar verder niets is. Gelukkig staat e reen busje te wachten die ons naar “The Portage Resort” brengt. De rit gaat over de berg. Boven op was even een schitterend uitzicht te zien over het water. Even onthouden om daar morgen even naar toe te lopen! (ca 700 meter en klimmen naar ruim 400 m hoog). Alleen om een foto / video te maken.
In het resort hebben we kamer 2 gekregen, volgens hen een upgrade, maar we weten niet welke we anders gehad zouden hebben. Het is een mooie ruime kamer met uitzicht over het water.

Vrijdag 9 december 2011
Een vrije dag. De auto staat in Picton dus rest alleen de benenwagen. De grijze deken van gisteren hebben ze vannacht weggehaald. Het is nu blauw met uitzicht op de zon. De temperatuur voelt lekker aan. Gisteren zagen we een mooi uitzicht boven op de berg van de meren.
Bij de receptie hebben we vanmorgen een kaartje met wanderoutes meegenomen. Op het kaartje staan naast de afstanden en looptijden ook de hoogtes aangegeven. We twijfelen even, maar besluiten tocht de “Queen Charlotte Track” maar te gaan lopen. Op het kaartje kan je zien dat we op een afstadn 7½
kilometer drie bergjes tegen komen. De eerste is 407 meter hoog de andere twee zo tussen de 250 en 300 meter. Voor dit stukje staat 4 uur aangegeven. Dus die 700 meter naar boven toe eerst maar even doen. Eenmaal boven hebben we inderdaad een schitterend uitzicht.
Dus foto’s en een video opname maken. Die 4 uur blijken we inderdaad nodig te hebben.
Wat we van te voren wisten, maar een beetje genegeerd hebben is dat we ook weer terug moeten. Er is hier alleen vrije natuur. Een bus of taxi is hier niet. Dus moeten we het stukje ook weer terug.
Na bij elkaar ruim 16 kilometer geklommen, dalen, etc te hebben zijn we tegen 16:00 uur weer terug.
Even douchen en lekker zitten. Het kommetje soep smaakt heeeeerlijk.
Straks even eten, douchen en dan sla....geeuw.

Zaterdag 10 december 2011
We hebben heerlijk geslapen. Ondanks de lange klim van gisteren, hebben we beiden geen spierpijn.
De zon is weer achter een grijze deken verdwenen.
We hebben nog 2 uur voor de watertaxi, dus wat gaan we doen? Even wachten, slenteren.
Eenmaal terug in Picton is de zon weer tevoorschijn gekomen. De temperatuur is opgelopen naar 24 graden. Eerst even een kopje Capuccino en dan op weg richting Richmond. Het eerste stukje van de 112 km binnendoor. Een mooie bergroute met haarspeldbochten. Deze weg mag je 50km/h, in tegenstelling tot de meeste wegen waar je 100 km/h mag. Er staat dan wel onder dat het geen target is, maar dat je de snelheid moet aanpasssen aan de omstandigheden. Dan een vlak stukje waar je wat op kan schieten.
Na het vlakke stuk zijn er weer de bergen. Hier mag je volgens de borden wel 100km/h door de haarspeldbochten, waar je met 30km/h nauwelijks door kan. Voor de 112km hebben we 3½ uur nodig.
Het parkside motel ligt langs de SH6 (State Highway nr 6) Dit soort wegen gaat dwars door de kleine dorpjes, waar vaak een maximun snelheid van 70 km/h uur is.
We hebben een mooie kamer/keuken, met magnetron en fornuis. We kunnen zelf 2 keer het eten klaar maken, dus op zoek naar een supermarkt. Zelf klaargemaakt eten is ook weer een lekker.

Zondag 11 december 2011
Een lekker zelf in de kitchenette klaar gemaakt ontbijt met eieren en spek.
Het is lekker weer dus daarna gauw op stap. Doel vandaag is een eind naar het noorden, bij Collingwood de “Anaroa caves”. Onderweg over de “Takaka Hill”. Vandaar uit heb een schitterend uitzicht over de “Golden Bay”. We zitten erg hoog en kijken op de kleinere bergen. Adembenemend.
Nog even een stop bij de “Waikoropupu Springs”. Ondanks dat je hoog in de bergen zit, wordt het water omhoog gestuwd als een bron. Verder door naar Collingwood. We volgen het bord “Anaroa Caves” en komen via een gravel weggetje bij de “Anaroa Caves”. Het is echter doodstil en verlaten. Op een bord staat dat het in de zomermaanden geopend is en elk uur een rondleiding. Maar ja, er is verder niemand.
Dus terug over de mooie berg route. Onderweg hadden we nog een bordje gezien met “Ngarua Caves”. Deze was s’morgens nog gesloten, gaat pas om 10:00 uur open. Inmiddels is het middag, dus nu kan het wel. Het blijkt een gangen stelsel in de berg te zijn die ergens in 1870 bij toeval ontdekt was. Mooie druipsteen (smalle) gangen en grotten.
In veel kleine plaatsjes zijn de winkels etc. open, dus even een kopje koffie en snuffelen. Eenmaal terug in Richmond hebben we nog even tijd. De winkelstraten hier zijn volledig verlaten en alles is dicht. Op de kaart staat dat er verderop nog een “Steam museum” in Pigeon Valley is. Ook daar was er niemand en de ingang was niet direct te vinden. Nadat we de auto waren en even rond keken kwam er iemand naar ons toe die zij dat we de auto op het terrein moesten zetten en rond mochten kijken. Op dat moment zagen we ook de ingang, waar stond dat de toegang 5 dollar was. We mochten echter zonder te betalen gewoon kijken en rondlopen. Er staan veel oude stoommachines (roestig en wel). Eigenlijk zonde dat ze gewoon buiten staan. Na even rondgekeken te hebben terug naar het appartement voor het eten.

Maandag 12 december 2011
Vandaag is er onderweg veel te zien, dus om 07:00 uur vertrokken in de regen. De eerste stop is na zo’n 110 km, even voorbij Murchisin. Daar is “New Zealands Longest Swingbridge”. Een hangbrug van 110 meter over een rivier. Het regent nog wel iets als we er slingerend over lopen. De route vanaf Richmond is erg mooi door hoge bergen waar je van bovenaf de andere bergen kan zien. Een hele mooie route door een steeds ruiger wordend landschap.
Door naar Westport voor de zeehonden. Het is inmiddels droog, dus eerst even door het plaatsje gewandeld. Daarna door naar de kust voor de “Seal Colony”. Het is nog steeds droog en inmiddels boven de 20 graden geworden, dus de jassen kunnen uit. Een stukje lopen naar de rotsen, waar je eerst even goed moet kijken om de zeehonden te zien. Door hun schutkleur zijn ze niet direct zichtbaar op de rotsen. Er zijn ook kleintjes bij die ik wel met de video dichterbij kan halen, maar minder goed met het fototoestel. Hierna even een hapje eten van het zelf klaargemaakt lunchpakket en door naar Punakaiki.
Deze route voert over een afstand van 60 km langs een schitterende ruige kust. De zee is vrij wild wat het uizicht (hoog in de bergen) spectaculair maakt.
Bij Punaikaki zijn de bekende “Pancake Rocks & Blowhol”. De rotsen bestaan uit allemaal laagjes, alsof je een stappel pannenkoeken hebt. Ook gaat de zee hier behoorlijk tekeer. De zee spoelt onder de rosten door waardoor er holen ontstaan. Bij hoog water om 13:00 uur (wij waren er om 14:00 uur) klinkt er een dof gerommel als het water de lucht in de holes opsluit. Ook spat het water soms meters hoog tegen de rostwand.
We moeten nog even boodschappen doen en dan door naar de overnachting “Kallyhouse”. Het is even zoeken voordat we het gevonden hebben. Doordat je op de “SH6” State highway 6 rijdt waren we het weggetje Cargill Road voorbij gereden. Het plaatsje Barrytown staat op een bord langs de Highway, maar na 10 woningen op 100 meter ben je er alweer voorbij. Ondanks een stukje in een plaats mag je gewoon 100 km/h doorrijden. Meestal blijf ik op de 80 zitten, dan zie je nog iets, maar vaak zit er een achter bij je bumper waardoor meer afremmen lastig is.
Eenmaal terug was het zo gevonden. Toen we het erf opreden en ons gemeld hadden bracht de gastheer ons naar de “kamer”. Hier waren we enigszins verrast. Het blijkt de complete benedenverdieping van de woning te zijn. Een ruime living met lekkere leren zetels, een aparte keuken met kookgelegenheid, een aparte badkamer, apart toilet, en een aparte slaapkamer.
Het is vlakbij het strand gelegen. Na het eten even naar het strand gelopen om uit te waaien. Een heel mooi en rustig stekkie, waar je bijna nog een keer terug zou gaan.

Dinsdag 13 december 2011
Na een lekker breakfast gezamenlijk met de gastouders in een bewolkte hemel vertrokken naar Franz Josef Glacier. Even later komt de zon erdooor en loopt de temparatuur op naar 24 graden.
Het blijkt dat de benzineprijs verder naar het zuiden behoorlijk op kan lopen. Daarnaast moeten we er rekening mee houden dat er op sommige stukken geen pomp aanwezig is. De volgende kan zomaar 100 km of meer verderop zijn. Dus eerst even naar Greymouth om te tanken.
De volgende stop is in Hokitika, een leuk klein plaatsje waar het leuk wandelen is. Ook is er veel te zien, waaaronder een “Sock Knitting machine museum”. Er staan tientallen oude machines om sokken te “breien”. Leuk om te zien hoe ze het vroeger deden. Verder is er een glasblazerij, uiteraard met shop.
In deze streek wordt ook veel Jade uit de bergen gehaald. In de shop waar ze het verkopen kan je ook zien hoe de stenen bewerkt worden.
Na ook heet Kiwi centrum bezocht te hebben, wordt het tijd om verder te gaan. Het is nog 150 km.
Net op weg zien we een bordje met “Lake Mahinapu”. Vanwege de mooie inrijlaan van 150 meter, toch maar even gaan kijken. Tot verassing staat er bij met meer nog een oude stoomboot die van 1870 tot 1914 dienst heeft gedaan. Omdat we op deze manier nooit in Franz Josef komen, toch maar verder gegaan. Onderweg zijn we niet zoveel meer tegen gekomen, waardoor we toch nog eind van de middag bij de Studio Unit aankomen. We hebben nog even gelegenheid om boodschappen te doen.
Na het eten even gewandeld in het plaatsje, welk tegen het hooggebergte ligt. Van hieruit kan je goed de besneeuwde bergtoppen zien.