Doubtful Sounds

Woensdag 14 december 2011
Na het mooie weer van gisteren is het afgelopen nacht gaan regenen. Het spreekwoord zegt regen
voor achten kan je op wachten. Dat hebben we gedaan op de kamer. Echter het ging alleen maar harder. De geplande wandeltocht naar de Franz Josef Glacier valt hiermee letterijk in het water.
Zo tegen het middaguur waren we het zat en zijn in de auto gestapt. Er zijn niet veel mogelijkheden. Er is maar een weg hier. Een stukje terug staat een zijweg naar de kust aangegeven, een plaatsje Okarito.
De weg terug naar Okarito toe is eerst een stukje de SH6 (State Highway 6), gevolgd door een binnenweggetje. De route werd gekenmerkt door water overal, zowel naast de weg in het land als stukken weg die onder water stonden. We zijn bij de kust geweest waar de zee erg te keer ging. Door de regen hadden we niet veel zin om uit te stappen en een foto te maken. Dus rechtsomkeert, terug naar de kamer. Onderweg in het dorp hebben we gezien dat je in het Kiwi Centrum gratis bij een kopje koffie mag internetten. Dus jas aan, plu boven ons en daar even kijken. Het is een stukje van nog geen 300 meter, maar ondanks de plu, toch behoorlijk nat geworden.

Donderdag 15 december 2011
Om 6 uur opgestaan. Het blijkt inmiddels droog en 16 graden, dus voor zevenen weg naar de Frans Josef Glacier om toch even te kijken. We mochten er wel tot het parkeer terrein bij, maar de rest was afgesloten. Het is te gevaarlijk door overstromingen en mogelijk vallend gesteente om verder te gaan.
Op het nieuws horen we dat er in district Nelson in het noorden bij Collingwood, waar we enkele dagen geleden waren, veel wegen afgesloten zijn door overstromingen en aardverschuivingen.
Door naar de Fox Glacier. Deze blijkt bij aankomst ook afgesloten. Een deel mag je alleen nog onder begeleiding van een gids op, maar verder niet. Dit is een trip van ca ½ dag, tijd die we niet hebben, omdat we nog 300 km verder moeten. Inmiddels regent het weer.
Even verderop staat een bord met “Haast 117 km”. Ja je zal maar haast hebben, het blijkt een plaats te zijn waar we straks door komen. Onderweg zijn er nog fikse regenbuien.
Langs de kust enkele foto’s gemaakt van de ruige zee. Een stop bij de “Roaring Billy Falls” met een wandeling van 30 minuten ernaar toe. Volgende stop bij de “Thunder Creek Falls, deze is maar 5 minuten lopen. Eenmaal boven in het gebergte een stop bij de “Haast Pas”. Hier is ook een wandelpad van 30 minuten, maar dit blijkt een volledige gymnastiek oefening zo’n steil rots en grindpad naar boven. Eenmaal boven heb je wel eer van de klim, met het uitzicht. Het is droog en de temperatuur is inmiddels opgelopen naar 22 graden.
Volgens de reisgids zou hier ook een “Blue Pool” ergens moeten zijn, maar op de kaart kunnen we dat niet vinden, wel “Blue River”. Na enkele kilometers zien we een bordje staan met “Blue Pool”. Dus weer stoppen. Het pad van 30 minuten ernaar toe gaat weer via een “Swingbridge”. Niet zo’n lange hangbrug als enkele dagen geleden. Het water is niet blauw, maar groen. (Of we hebben beiden een verkeerde bril op). Het is inmiddels 13:00 uur en we moeten ruim 150 km gaan. Dus de zelfgemaakte lunch eten en verder.
Zodra we de bergen uit zijn veranderd het landschap compleet van met bomen begroeide hellingen in een kale berghellingen en open vlakten. De bergen zijn rotsachtiger en de temparatuur loopt volgens de auto op naar 29 graden. Eenmaal aangekomen in Wanaga vinden we de “Wyndham Vacation Resort” even net door het plaatsje. Een mooie ruime kamer, en we zijn er op het goede moment. Voor vanavond staat er een barbeque op het menu. Dat gaan we zeker uit proberen.
Eerst even terug naar Wanaka (ca 1 km) om te wandelen en te kijken voor de dag van morgen.
Als we tegen 19:00 uur gaan eten regent het hier inmiddels ook. Hopelijk worden we hier niet door achtervolgt, en is het morgens droog om te wandelen.

Vrijdag 16 december 2011
Het regent nog licht, als we na het ontbijt vertrekken. Eerst maar een binnen activiteit in Puzzelworld bezocht. Een mooie locatie waar je binnen allerlei puzzeltjes kan doen. Ook is er een illusie hal waar we een kijkje nemen. De eerste hal is met hologrammen, mooie foto’s in 3d die als je je verplaatst een ander plaatje tonen. De volgende hal is aan de wand gevuld met gezichten die ook met je mee bewegen. Dan kom je in en illusie room waar je moeilijk in kan lopen. Het water stroomt omhoog. De biljartbal op het biljart rolt omhoog, etc. Het is een hele toer om bij de uitgang te komen.
Buiten is het droog, tijd om het doolhof in te gaan om de vier hoektorens te vinden. Volgens opgave is het traject 1½ km lang, maar de meesten lopen 3 tot 5 km om alle torens te vinden. Als je ze gehad hebt moet je ook de weg terug naar de uitgang nog even zoeken. Hier ben je zeker een uur mee bezig.
Het is droog en niet al te warm. We kunnen nu de geplande wandeling naar de top van Mount Iron gaan maken. Een klimmetje van een kleine 300 meter. Ook hier een mooi uitzicht over Wanaka en het meer.
We hebben nog wat tijd over om het transport en speelgoed museum te bezoeken. Hier staan veel auto’s uit begin de periode 1900-1970, de meeste nog in goede staat. Ook speelgoed is er in overvloed aanweig.

Zaterdag 17 december 2011
Als we weggaan schijnt de zon uitbundig aan een strak blauwe hemel. Het is wel wat fris, in de auto geeft de thermometer 10 graden aan. We hebben de keuze voor een weg binnendoor van 70 km of de SH6 die wat langer is. We kiezen voor de langere route.
Even voorbij Cromwell is een “Goldfields mining centre”. Hier stoppen we even om te kijken. Dat even duurt ca 2 uur door een mooie en duidelijke rondleiding. De “woningen” waar de goudzoekers verbleven staan er nog met inrichting. Het zijn kleine lage woningen, ondanks dat de goudzoekers zelf niet klein waren. De reden hiervoor is dat het stoken en warm houden makkelijker en goedkoper is. Ook krijgen we tekst en uitleg over de manier van effiecient goudzoeken. Het (stofgoud) wat hier tussen 1870 en 1930 gevonden is, is door de eeuwen heen met gletsjers en ijs mee uit de steek bij Queenstown gekomen. Daar zijn grotere “nuggets” gevonden.
Verder door passeren we de “Cave en Bungy bridge”. Hier is het bungy jumpen begonnen. Zelf voelen we er weinig voor om de sprong te wagen, dus rijden we door. Hier is ook het moment dat we de 4000 km passeren die tot nu toe in New Zealand met de auto gereden hebben.
We rijden een klein stukje om via “Arrowtown”. Dit blijkt een klein, gezellig en druk plaatsje te zijn. Aan alles is te zien dat het een wintersportplaats is. Warme kleding en Ski’s zijn nu nog gewoon te koop, maar voor de sneeuw moet je hier nog enkele maanden wachten.
In Queenstown zoeken we eerst het “Sherwood Hotel” op voor de overnachting. Het blijkt even (3km) door het plaatsje te liggen. We besluiten om langs de waterkant terug te lopen naar het dorp om wat te winkelen. Ook hier is het gezellig druk. Door de uitbundige zon (die lekker warm is) zijn er veel mensen buiten. Er staan langs de haven allerlei kraampjes met soeveniers. Ook ligt de stoomboot in de haven voor de rondvaart. We zijn wat laat om nog een rondvaart te maken. Dan eerst maar een kopje koffie en de winkeltjes langs. Ook hier alleen kleine winkeltjes. Na 4 uur lopen zijn we terug in het Hotel voor een warme maaltijd en de nachtrust.

Zondag 18 december 2011
Vertrokken met een beginnend zonnetje en 10 graden. Nadat we een 40 km gereden hebben zagen we ene bord “Railway Museum” in Kingston. Nieuwsgierig als we zijn, toch maar even afslaan en kijken. Het blijkt een oud stationnnetje te zijn wat verbouwd is als cafe. Ervoor stonden een viertal wagons. Nadat we hier een foto van gemaakt hadden en terug liepen zagen we aan de andere kant een stoomlocomotief staan die men op “stoom” aan het brengen was. Toch maar even gewacht en de video gepakt. We waren net op het goede moment daar. Men ging de stoom locomotief naar wagons rijden. Puf..puff.puf, en daar ging hij (of is het een zij) leuk. Het staat op de video.In Mossburn een kpje koffie, een plaatsje van 5 huizen. Door naar Manapouri, of nee, eerst even naar “Te Anua”. Een leuk klein plaatsje. Na daar gewandeld te hebben door naar Manapouri. Het Hotel “Lakeview” ligt net bij het binnenkomen van het plaatsje met 10 huizen. We zijn even terug naar Te Anau geweest om boodschappen te doen. Later in Manpouri een wandeling langs het meer. Het wandelpad ging over in een (mooi) bospad.

Maandag 19 december 2011
We hebben even tijd, dus rustig aangedaan vanmorgen. Het is fris (ca 12 graden) als we een stukje langs het meer wandelen. Om 12:00 uur hebben we ons gemeld in “Pearl Harbour” voor de cruise.
Het eerste stuk via Lake Manapouri met een boot naar “West Arm – Power Station”. Dan met de bus over de berg “Pahiri Peak”naar “Palaspina Reach” voor de cruise. Een mooie boottocht langs de hoge soms steile rotsen. Deze varieren van 500 tot 900 meter hoogte boven het water In de “Doubtful Sound”. Wij zijn zo’n 45minuten in een klein bootje geweest om dichtbij de kant, om de rotswand, planten en bomen van dichtbij te zien. Sommigen gingen in een Kayak . Tijdens de boottocht gaf “Jason” veel tekst en uitleg over de natuur.
Door naar een rotsplateau voor de “Seals”. Een grote zeehonden kolonie die daar leeft. Verder de open zee op, waar veel “albatrossen” vlak over het water scheren. Via de “Thompson Sound” terug naar een windstille plaats in een van de zijarmen voor de overnachting. Na een mooie zonsondergang heeft “Jason” nog een diapresentatie gegeven over de geschiedenis van New Zealand.

Dinsdag 20 december 2012
Om 06:00 AM werden we al gewekt doordat het anker opgehaald werd. Even later werden de motoren gestart om terug te varen. Snel opstaan om even buiten te gaan kijken. De dolfijnen waren er al eerder deze ochtend. Zij zwommen net voor de boot uit. Het leek wel een wedstrijdje.
Na het ontbijt kwam even melding dat er een groep van een klein soort pinguins gezien zijn. Dus snel naar het voorsteven om wat plaatjes te schieten. Doodat ze ver voor ons in het water zwemmen is een foto niet mogelijk, dus probeer het via de video. Later zoek ik op de beelden wel of er iets te zien is. Inzoomen op een wat deinende boot is lastig.
Om 12:00 uur zijn we terug bij de auto voor de nog 300 km naar Dunedin. Dit is een vrij vlakke route die best wel goed opschiet.
Een maal in Dunedin is het even zoeken naar de overnachting in “Larnach Castle”. Dit blijkt ruim 20 km voorbij Dunedin te liggen. Daar aangekomen zijn we enigszins verbaasd, als we ons eerst bij een toegangshek moeten melden. Na controle mogen we door rijden naar het kasteel. Dit blijkt een particulier kasteel te zijn waar enkele bijgebouwen staan, waar appartementen in gemaakt zijn. Een mooie oprijlaan, een schitterende tuin, voor het enige kasteel wat in New Zealand te vinden is. Het diner is in het “Castle Diner Room”, waar een grote tafel staat waar we met alle gasten tegelijk de maaltijd gebruiken. Heel apart, maar erg gezellig. Na 3 uur terug naar de kamer voor de overnachting.

Woensdag 21 december
Na een heerlijk ontbijt in de “Stable” op de korste zomerdag gaan we op weg naar de Royal Albatros Colony in “Taiaroa Head”. Deze gaat om 10:00 uur pas open. We zijn te vroeg en lopen naar de rand van de berg. Hier zitten erg veel meeuwen die vrij aggressief overkomen. Bovendien sch... ze alles onder zo te zien. Ook degene die laag over ons heen komen. Daardoor besluiten we terug te gaan. Onderweg hadden we nog een bordje gezien dat er ook Pinguins op het strand zouden zijn. Daar aangekomen krijgen we een rondleiding op het prive terrein van de eigenaar. Hij vertelt eerste een stukje geschiedenis over het ontstaan. Jaren geleden was het hele terrein alleen bedekt met bomen en struiken. De Pinuins (een klein soort “Bleu Penguin”) broeden verscholen tussen de struiken. Men heeft indertijd veel bomen en struiken verwijderd om grasland te hebben. Hierdoor bleven de meeste Pinguins weg. Eind 80’er jaren heeft men de bomen en struiken langs een deel van het strand weer aangebracht. Als noodoplossing heeft men houten beschuttingen aangebracht voor de pinguins. Er zijn er nu weer veel terug. De pinguins zijn vrij eenkennig. Zijn ze een paar dan blijven ze veelal lang bij elkaar. Vanuit afgeschermde tunnels en gangen kan je ze vrij goed bestuderen en opnamen maken. Na de rondleiding van ruim 1½ uur richting Dunedin.
Het is lekker weer, zonnig en 19 graden, om een poosje door de stad te kuieren. Het is er erg druk vanwegen de vakantie hier. Na een paar uur slenteren zijn we het zat. Het is nog tevroeg om terug tegaan. We nemen nu niet de bergroute, maar nemen de weg langs de bay. Dit is een ruim 20 km lange route op het schiereiland.
Na een lekker diner buiten in het zonnetje in “Portobello Bay” terug naar “Larnach Castle”.
Het is nog lekker weer en we hebben nog tijd voor een avondwandeling door de tuinen. Hoog in de bomen zitten ook hier vogels die hun melodieuze klank laten horen. Voor de zoveelste maal probeer ik de “Kokako” die een melodietje zingt op te nemen. Soms is het ver weg, maar het meest van de opnamen gaat goed.
Als we s’avonds binnen zitten zien we langs de ramen flarden mist voorbij komen. We zitten hoog in de bergen. Door de mist is er van de bay niets meer te zien.

Allen een prettige feestdagen
Annie & Arnold